Στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια έχω βάλει τα λουλούδια.'Εχω γεμίσει το μπαλκόνι μου με γλάστρες μ'αυτά τα όμορφα παρεάκια!
Τα φυτά είναι ζωντανοί οργανισμοί,θέλουν περιποίηση,αγάπη,υπομονή,όρεξη,οτι χρειάζεται ενα παιδί για να μεγαλώσει γι'αυτο είναι τα παιδιά μου!Όταν τα βλέπω να ανθίζουν,να αναπτύσσονται χαίρομαι,όταν αρρωσταίνουν τρελένομαι κι όταν συνηδειτοποιώ οτι τα ξέχασα θυμώνω με τον εαυτό μου.Όταν ασχολούμαι με τη φροντίδα τους ξεχνιέμαι,χάνομαι,ηρεμώ,γαληνεύω...είναι τόσο ωραία...
Παλιότερα θαύμαζα τη μαμά μου για τα φυτά της.Είχα ακούσει πολλές φορές να τη συγχαίρουν γι'αυτά,μάλιστα πολλές φορές λέγοντας"κι εγώ έχω,αλλά οχι σαν τα δικά σου".Εκείνη απαντούσε πως δεν κάνει τίποτα ιδιαίτερο,όμως εγω παρατηρούσα.Ικανοποιούσε όλες τους τις ανάγκες με μεγάλη δοτικότητα.Τα πότιζε όπως και όσο έπρεπε,έβγαζε τα ξερά φύλλα,τα λίπαινε,τους άλλαζε τις γλάστρες,σαν να της το ζητούσαν μόνα τους και ήξερε πάντα πότε ήταν η σωστή στιγμή.Όλα αυτά με μεγάλη ευχαρίστηση και ποτέ σαν αγγαρεία.
Στίς πρώτες μου απόπειρες να μεγαλώσω τα δίκα μου "παιδιά" απέτυχα παταγωδώς.Ξεχνούσα την υπαρξή τους κι εκείνα αντιδρούσαν αναλόγως.Αποδημούσαν εις Κύριον!Και πάντα έφταιγαν αυτά.Πολλές αποτυχημένες προσπάθειες,όμως κάθε φορά έδινα κάτι παραπάνω.Η μάμα μου με μάλωνε οτι δε τα προσέχω και γι'αυτο τα καταστρέφω.Ή δικαιολογία όμως πάντα έτοιμη,δουλεύω πολλές ώρες,έχει ζέστη,έχει κρύο,φυσάει...μάλλον δεν είχα όρεξη.Γιατί βλέπετε και στις μαμάς μου το σπίτι οι κλιματολογικές συνθήκες μεταλλάσσονται,για να μην αναφέρω το πόσο αεικίνητη γυναίκα είναι η μητέρα μου.
Τα παράτησα περίπου για δυο χρόνια,Αποφάσισα οτι δε το ΄χω.
Κάποια στιγμή,χωρίς να το προγραμματίσω,άρχισα να γεμίζω το μπαλκόνι μου.Περνούσα απο λαϊκές,φυτώρια,ανθοπολεία και οτι μου άρεσε ερχόταν μαζί μου στο σπίτι.Σαν να με μαγνήτιζε.
Ήταν σαν να είχε έρθει η κατάλληλη στιγμή,σαν να χτύπησε το βιολογικό μου ρολόϊ κι έτσι,αβίαστα απέκτησα τα παιδάκια μου.Τα χαίρομαι,τα καμαρώνω και μου φτιάχνουν τη διάθεση. Τα περιποιούμαι όπως πρέπει και δε τα ξεχνάω ποτέ.
Και ναι,τα αγαπώ!
Τα φυτά είναι ζωντανοί οργανισμοί,θέλουν περιποίηση,αγάπη,υπομονή,όρεξη,οτι χρειάζεται ενα παιδί για να μεγαλώσει γι'αυτο είναι τα παιδιά μου!Όταν τα βλέπω να ανθίζουν,να αναπτύσσονται χαίρομαι,όταν αρρωσταίνουν τρελένομαι κι όταν συνηδειτοποιώ οτι τα ξέχασα θυμώνω με τον εαυτό μου.Όταν ασχολούμαι με τη φροντίδα τους ξεχνιέμαι,χάνομαι,ηρεμώ,γαληνεύω...είναι τόσο ωραία...
Παλιότερα θαύμαζα τη μαμά μου για τα φυτά της.Είχα ακούσει πολλές φορές να τη συγχαίρουν γι'αυτά,μάλιστα πολλές φορές λέγοντας"κι εγώ έχω,αλλά οχι σαν τα δικά σου".Εκείνη απαντούσε πως δεν κάνει τίποτα ιδιαίτερο,όμως εγω παρατηρούσα.Ικανοποιούσε όλες τους τις ανάγκες με μεγάλη δοτικότητα.Τα πότιζε όπως και όσο έπρεπε,έβγαζε τα ξερά φύλλα,τα λίπαινε,τους άλλαζε τις γλάστρες,σαν να της το ζητούσαν μόνα τους και ήξερε πάντα πότε ήταν η σωστή στιγμή.Όλα αυτά με μεγάλη ευχαρίστηση και ποτέ σαν αγγαρεία.
Στίς πρώτες μου απόπειρες να μεγαλώσω τα δίκα μου "παιδιά" απέτυχα παταγωδώς.Ξεχνούσα την υπαρξή τους κι εκείνα αντιδρούσαν αναλόγως.Αποδημούσαν εις Κύριον!Και πάντα έφταιγαν αυτά.Πολλές αποτυχημένες προσπάθειες,όμως κάθε φορά έδινα κάτι παραπάνω.Η μάμα μου με μάλωνε οτι δε τα προσέχω και γι'αυτο τα καταστρέφω.Ή δικαιολογία όμως πάντα έτοιμη,δουλεύω πολλές ώρες,έχει ζέστη,έχει κρύο,φυσάει...μάλλον δεν είχα όρεξη.Γιατί βλέπετε και στις μαμάς μου το σπίτι οι κλιματολογικές συνθήκες μεταλλάσσονται,για να μην αναφέρω το πόσο αεικίνητη γυναίκα είναι η μητέρα μου.
Τα παράτησα περίπου για δυο χρόνια,Αποφάσισα οτι δε το ΄χω.
Κάποια στιγμή,χωρίς να το προγραμματίσω,άρχισα να γεμίζω το μπαλκόνι μου.Περνούσα απο λαϊκές,φυτώρια,ανθοπολεία και οτι μου άρεσε ερχόταν μαζί μου στο σπίτι.Σαν να με μαγνήτιζε.
Ήταν σαν να είχε έρθει η κατάλληλη στιγμή,σαν να χτύπησε το βιολογικό μου ρολόϊ κι έτσι,αβίαστα απέκτησα τα παιδάκια μου.Τα χαίρομαι,τα καμαρώνω και μου φτιάχνουν τη διάθεση. Τα περιποιούμαι όπως πρέπει και δε τα ξεχνάω ποτέ.
